Eerste weekje stage, Unawatuna, Galle

Hallo iedereen,
Mijn tweede weekje Sri Lanka zit er al weer op, voor mijn gevoel gaat de tijd erg snel en begin ik me hier al helemaal thuis te voelen. Dit is alleen maar positief en een teken dat ik het hier naar mijn zin heb. Er valt genoeg te beleven hier en het is hier erg gezellig.

De jongens leren we steeds beter kennen. Zo leren wij ze tellen tot 10 in het Nederlands en leren zij ons een aantal woordjes Singalees. Volgens mij is mijn brein niet gemaakt om deze taal te onthouden en wordt het als chinees door mijn hersens verwerkt. Gelukkig ken ik al wel een aantal woordjes en waarderen de jongens het erg dat je het überhaupt probeert.
We hebben vaak lol met ze en ze behandelen ons hier echt als prinsesjes. De kok doet erg zijn best om "not spicy food" te maken. Alhoewel ik vaak genoeg naar adem hap omdat mijn mond in brand staat, ben ik al redelijk aan het eten gewend.
Na het eten spelen we vaak met de jongens Karam. Dit is een bord spel waar je dambord stenen in 4 hoeken moet proberen te schieten met je vingers. Erg lastig, maar super leuk! Als iets ze niet lukt zeggen ze vaak AJOOO, dit is ondertussen al mijn stopwoordje geworden aangezien ik in Karam geen supertalent ben. Ze zeggen al snel HUH?? als ik raak schiet en lachen me vaak uit, maar oefening baart kunst zeggen ze, dus keep on trying. Misschien worden we dan ooit nog gehuldigd tot kampioenen!

Natuurlijk doen we niet alleen maar spelletjes. Deze week zijn we begonnen met ons eerste weekje stage. De dagen verschillen erg qua drukte en zijn best vermoeiend. Vooral als je weinig te doen hebt, is het haast noodzaak om in mijn middagpauze een middagdutje in te lassen. A
Van Hèlene hebben wij een rooster toegestuurd gekregen van de vakken die de jongens dagelijks volgen. Hieruit valt niet echt af te lezen wanneer je welke groep jongens therapie kunt geven. Wij als Nederlandse studenten hebben baat bij structuur en regelmaat, dus hebben ons eigen rooster maar even in elkaar geknutseld.
Wij gaan individueel de jongens begeleiden en gaan groepslessen met als thema weerbaarheid geven aan de jongensgroepen en aan de meisjes. Ik vind het super leuk dat we de meiden groepen hier ook in mogen betrekken!
Op woensdags komen altijd kinderen van buitenaf voor fysiotherapie, deze kinderen geven wij ook PMT. Deze week gingen wij met een aantal kindjes zwemmen. Jeske en ik dachten dat we eerst twee jongens hadden, maar na de vraag "are they brothers, no sisters" wisten we het echt niet meer. Toen heb ik maar even navraag gedaan bij Sameera en het waren toch echt twee meisjes, oepsiee. Iedereen hier lijkt op elkaar, donker van huidskleur, zwart haar, meestal slank gebouwd en donkere ogen. Raar dat mensen dit ook van Nederlanders vinden haha

In het weekend zijn we met de bus naar Unawatuna gegaan, een plaatsje aan de kust. Vrijdags klaarde het smiddags gelukkig wat op waardoor we heerlijk een dagje aan het strand hebben gelegen. Ik met mijn domme kop natuurlijk weer te weinig ingesmeerd waardoor ik een klein kreeftje was. Gelukkig gunde ze mij dit niet en was het de volgende ochtend bijgekleurd naar bruin:)
Helaas was het zaterdag erg slecht weer waardoor Jeske en ik besloten om verder te reizen naar het plaatsje Galle. Eerst zijn we deze ochtend nog een tempel wezen bezoeken in Unawatuna. Je had hier een erg mooi uitzicht op het strand en er stond een klein tempeltje met een 3x zo grootte Buddha ongeveer haha. Hoe groter de buddha, hoe beter lijkt het hier.
De busschauffeur naar Galle wist niet helemaal hoe die zijn koppeling moest bedienen, gelukkig had je handvaten aan de stoelen waar je je aan vast kon houden. Galle is een plaatsje met een Nederlandse geschiedenis. Nederlanders hebben hier vroeger een fort gebouwd. Hierbinnen is een klein stadje met nog veel Nederlandse kerkjes, restaurantjes en guesthouses. Erg grappig om te zien dat je straatjes van wie is de mol herkend waar ze een opdracht moesten doen met foto's.
Ook zijn we door de hoofdstraat van de stad gelopen, wat een redelijke westerse indruk achterliet. Je had er zelfs een mega grote KFC.
Zondag werd het weer er niet beter op. Die ochtend spraken wij Nederlanders die zeiden dat het regenseizoen nu echt was gestart, nou dat was te merken ook. Keiharde regen, windstoten en een tuk tuk die om de paar honderd meter wel een keer afsloeg. Mijn medelijden met de chauffeur werd met de minuut groter. De oprit van Hellabeem is erg hobbelig en de regen kwam met een stroming onze kant op. De tuk tuk had zichzelf al opgegeven en Jeske en ik wisten niet zo goed wat we moesten doen. Ergens konden we er ook heel hard om lachen, het baalgezicht van de chauffeur en de regen die al in de tuk tuk stroomde. Gelukkig waren er 3 vrijwilligers van Hellabeem die ons uit de ellende hebben geholpen en ons hebben geduwd naar de poort. De regen bleef met bakken uit de lucht vallen en om het nog wat leuker te maken gooiden de weergoden er nog keiharde onweer bij ook. Ook probeerde washanta (ook wel washandje genoemd) ons uit te leggen dat er iets kapot was bij onze kamer. Aangekomen bij onze kamer bleken de sportschoenen van Jeske helemaal kapot gebeten te zijn door honden van buitenaf, niet zo leuk grapje dus.
Kortom een heel avontuur deze zondag en er zullen er nog veel meer komen!

Liefs Eva